Publikuar më 25.10.2024 nga shekulli_admin

Nga ELONA KATARO

Ne shqiptarët, si ballkanas autoktonë që jemi, çdo gjë e duam të bujshme dhe spektakolare. Duke filluar nga dasmat që zgjatin 1 javë (qoftë edhe me pare borxh, se njeriu një herë (?) martohet) e deri tek arrestimet hollivudiane (jo vetëm se jemi pro-amerikanë, por 1 herë në 30 vjet ndodh të arrestohen ish-kryeministra dhe ish-presidentë).
Arrestimi i bujshëm dhe paraburgimi i kreut të Partisë së Lirisë (njëkohësisht ish-kryeministër dhe ish-president) i gjeti shqiptarët të ndarë si gjithmonë në grupet pro dhe kundër. Pro paraburgimit dhe kundër arrestimit ‘spektakolar’, kundër arrestimit (pakicë opozitare), pro arrestimit shoqëruar me fjalë të tipit “mirë ia bënë”, por nuk munguan as zërat që duan të arrestohen edhe figura të tjera politike. I drejtë apo i padrejtë arrestimi, tashmë i përket drejtësisë për ta vendosur, ndërsa ne na mbetet veç të aludojmë për shumat marramendëse që dëgjojmë, për vila e pallate, e me to të ndërtojmë thashethemet tona urbane.
Vendi ynë (këtu e 30 vjet tranzicion) numëron çdo vit nga një sukses të rrugës drejt Bashkimit Europian. Thënë me fjalë të tjera, herë i ngjit shkallët gërmë – gërmë, herë faqe – faqe, herë kapitull – kapitull apo 4 kapituj bashkë. E ndërsa Shqipëria pret të bëhet Europiane, shqiptarët e jetojnë në Europë ëndrrën e kahershme të tyre. Kjo duket qartë edhe në videot promovuese të të pandehurit Ilir Meta. ‘Malet tona më të larta, ujërat tona më të kaltra’, por ama këmbë njeriu nuk gjen në këto male, se shqiptarët kanë marrë me kohë malet e emigrimit dhe sot mund të themi se fshatrat tona janë më të shkretuara dhe qytetet tona më të vetmuara, shkollat tona më të braktisura dhe rinia jonë më e tkurrur.
Gjithsesi, lidhur me ngjarjet e ditës, unë do të bëja dy ndalesa. E para, thënia e kryeministrit Rama se “tranzicioni në Shqipëri ka mbaruar”. E dyta ka të bëjë me ish-zonjën e parë Monika Kryemadhi, e cila theksoi se “Shqipëria është një fshat i vogël”. Mund të mbarojë tranzicioni nëse është Shqipëria një fshat i vogël?! Sepse tek fjalia e znj. Kryemadhi unë ndjeva, frikë, revoltë dhe hakmarrje. Kjo fjali u drejtohej punonjësve të policisë që ishin të pranishëm në arrestimin e ish-bashkëshortit të saj Ilir Meta. Edhe pse e kishin fytyrën të mbuluar, si fshat i vogël që jemi, do ta mësojmë kush ishin ata, se njihemi me njëri – tjetrin.
Nga ana tjetër, kërcënime me apo pa zë, që janë bërë apo jo publike i kemi hasur edhe nga zyrtarë të lartë të shtetit, nga ministra, nga kuadro, nga shefa apo punonjës të administratës. I ndeshim përditë të na tundin gishtin kërcënues, të na tregojnë dhëmbët. I shohim si rrëmbejnë postet e larta, vendet e mirëpaguara të punës, bursat, kreditë, bonuset shtetërore. I shikojmë si parakalojnë para nesh në Rinas, të veshur me ‘Michael Kors’ e gjithfarë puplash që ua kanë bërë peshqesh gjyshërit, prindërit, dajat e xhaxhallarët që pushtetin ua trashëgojnë pasardhësve të tyre. Dhe nëse bëhet fjalë për një vend të mirë pune, në vend të meritokracisë, parakalon gjithë arsenali i miqve dhe përfiton kur ka mikun më të fortë. Besoj se as xhepi nuk ka më rëndësi para mikut, se… nuk dinë ku të “shpëlajnë” paret e tyre, jo më të marrin dhe pare të tjera!!!
Ja pra, pse nuk u entuziazmova shumë kur dëgjova se tranzicioni në Shqipëri ka përfunduar. Sepse nuk besoj se një ‘kurban’ mjafton për të hyrë në etapën e re të një shoqërie të barabartë, të drejtë dhe të pa komprometuar. Sepse nuk mjafton një arrestim, ashtu siç nuk mjafton një prokuror Dumani në “Oktapodin” e Shqipërisë sonë.

 *Autorja është drejtuese e Organizatës “Jeta” në Athinë